‘Nefes Alan Yelkenciler’ İYK’da Buluştu

Yaşı kemale erdiği için sıklıkla arkadaşlarının cenazelerinde buluşmaktan yakınan yelkenciler, “Bu zinciri kıralım” düşüncesinden yola çıktı ve sağlıklı günlerinde bir araya gelerek “kaynatmak” için “Nefes Alan Yelkenciler” grubunu kurdu. Şafak Kansu’nun başı çektiği etkinliğin ilk buluşması da İYK’nın “Balıkhanesi”nde gerçekleşti. “Derin” sohbette 40 - 50 yıllık anılar ortaya saçıldı.

40 - 50 hatta 60 yıldır arkadaştılar…

Çocuklukları, gençlikleri Moda, Fenerbahçe, Suadiye, Caddebostan, Kalamış sahillerinde geçmiş, bazıları anne babaları yüzünden gözlerini deyim yerinde ise “yelkenle açmışlardı”. Bazıları ise arkadaşlarının peşlerine takıldığı için yelkene başlamışlardı.

Zaten o yıllarda bu sahillerde olup da denizle, yelken sporu ile tanışmayan genç sayısı yok denecek kadar azdı…

Dolayısıyla kurulan arkadaşlıklar suyun üzerine çıktıklarında rekabete dönüşmüş, birbirlerine rakip oldukları için zaman zaman aralarına “kara kedi” örneği küslükler girdiği bile olmuştu.

Ancak ne yaşanırsa yaşansın, geçen yıllar beraberliklerini zedelemek bir yana, daha da perçinlemişti…



Bir zaman sonra bazıları işten güçten başlarını kaldıramayınca, birbirlerini daha az görmeye başladılar.

Yaşları ilerlediği için de buluşma yerleri sıklıkla sonsuzluğa yolcu ettikleri dostlarının, arkadaşlarının cenazeleri olmaya başladı.

Hemen her cenazede de, “Ya biz neden hep böyle zamanlarda buluşuyoruz, şöyle keyifle bir araya gelip üç-beş lafın belini kırmayı neden denemiyoruz” sözleri tekrarlanır oldu…



Genellikle sözde kalan bu “talep”, sonunda yine eski dostları Şafak Kansu tarafından hayata geçirildi.

Sosyal medyada “Nefes Alan Yelkenciler” adlı bir grup kuran Kansu, eski dostları kısa süre içinde organize etti ve İstanbul Yelken Kulübü’nün yeni açılan “Balıkhanesi”nde bir buluşma planladı.

Kimi yurt dışındaydı, kimi işinde, kimi Bodrum’da ya da Marmaris’te yarışta…

Birkaçı ise sağlık sorunları nedeniyle dikkatli olmak, kalabalığa çıkmamak durumundaydı. Onlar evlerinde kaldı ama gönülleri “buluşma”daydı…

"Sağlık" nedeniyle gelemeyenlerden biri "Kör" lakaplı Gürhan Tüker, diğeri ise FB Yelken Şubesi'nin eski yöneticilerinden Yılmaz Yamaç (üstte) idi.

Yamaç, tüm Nefes Alan Yelkenciler'e selam ve sevgilerini istirahat ettiği yatağından el sallayarak gönderdi.



Sadece 65 yaş üstü “kadroya” açık olan randevuya katılanlar birikmiş eski anılarını, sayısız kaçamaklarını, çapkınlık öykülerini, yarış anılarını “meze” niyetine kadeh tokuşturarak masaya serdi.

Artık aralarında olmayan dostların da sıklıkla anıldığı sohbetlerde laf lafı açtı ve zaman su gibi akıp geçti…

Çekilen fotoğraflar, videolar cep telefonlarından gelemeyen dostlarla paylaşıldı, teknolojinin yardımıyla “canlı sohbet” ortamı oluştu.



Ayrılık zamanı geldiğinde ise kimsenin canı masadan kalkıp gitmek istemedi…

İçlerinden bir grup “konuyu daha ileri bir boyuta” taşıdı ve İYK’da açılan Türkiye’nin ilk yelken müzesini ziyaret etti, raflarda sergilenen kupalarda, vitrindeki fotoğraflarda “kendilerini” aradı, gençlik yıllarını bir kez daha yad etti.

Gün sona erdiğinde, buluşmaya gelen herkesin dilinde tek bir sözcük dolaşıyordu:
“Ya Şafak, ne güzel bir iş yaptın. Bunu her ay olmazsa bile üç, bilemedin altı ayda bir tekrarlayalım.”