Benim Adım Asker

Muhafız alayında vatani görevini yapan bir askerin mektubunu aşağıda paylaşıyorum.

"Benim adım ASKER, kimileri MEHMETÇİK der. Aynı, ailemdeki bütün erkeklere dendiği gibi. Nüfus kağıdımda adımın ne yazdığı önemli mi?  Askerim ben. 81 vilayetten birinde doğdum. Bu vatanın bir evladı olarak vatan borcumu ödüyorum. Boyum 1.88m, ağırlığım 101 kg.

Acemi birliğinde seçtiler beni. Mülakattan geçtim. Sorular sordular, bildiğimi cevapladım. " Yiyom- içiyom - gidiyom - geliyom - yapıyom - ediyom " dememem için bir defter dolusu doğrusunu yazdırdılar bana bunların. Muayeneden geçtim 4 kez. Üniformam dışından gözükecek dövmem var mı diye baktılar hep. 3 ay sonra dağıtım olarak Ankara muhafız alayına geldim.

Boş tüfekle yürüyüş eğitimi aldık. Mankenlerin yaptığı gibi çizgi üzerinde düz yürüdük iki hafta. Kaz Adımı öğrettiler. Sizin 1 saniye bildiğiniz şeyi, ağızdan çıkan iki heceli üç-beş harfli  bir kelime ile eşit olduğunu öğrendim. Her adımda 1 saniye boşluğunu içimden saydığım iki heceli kelime ile geçtim. Arkadaşlarımla, göz göze gelmeden bu saniye ölçümü ile aynı anda aynı hareketi yaptım. Dönüşlerde köşe yapmayı öğrendim.

Ben bunları yaparken sürekli karşımda Atatürk resmi, Atatürk büstü, Atatürk'ün sözlerini yazan tabelalar vardı. Zaten severdim Ulu Önderi. Ama onun kabrinde, onun naçiz vücudunu bekleyeceğim bana bir kat daha gurur verdi. Yattığımız yataklarda düz yattık hep, ayakta hazır olda bekler gibi. Sağa sola dönersek, nöbetçi astsubay veya  çavuş bizi uyandırır, düz yat derdi.

Periyodik olarak tam 1 saat, sonra 2 saat ayakta kıpırdamadan durma eğitimi aldık. Terimiz akardı silemezdik, yüzümüz , sırtımız kaşınırdı kaşıyamazdık. Sinek konardı, huylanırdık, kovamaz hatta üfleyemezdik bile. 2 ay daha geçti böylece. Kıpırdamadan durmayı öğrendik. Bakmak - Görmek kavramını öğrettiler bize. Sabit bir noktaya bakmamız ama baktığımızı görmememizi adeta  şartladılar. Gerçekten deneyin, bir noktaya sürekli sabit bakın, zaten başka bir şeyi göremiyorsunuz.

Gün geldi bu resmimim çekildiği yerde ve  Anıtkabir girişinde nöbet tutmaya başladım. Hava ve arkadaşlarımın sağlık durumuna göre 1 saat veya 2 saat bu nöbeti gururla tuttum. Bize  derlerdi ki, böyle nöbet tutan askere hap verirler, topuğundan iğne yaparlar, seni uyuştururlar. Hiç alakası yok. İnanın orada nöbet tutarken, içinizi kaplayan gurur her şeyin önünde. Kıpırdamanız bir yana, acıkmazsınız, susamazsınız, kaşınmazsınız. Dikkatiniz baktığınız sabit noktadadır.

O nokta bazen, şekilden şekle girer sizin bakışlarınızda. Bir tek ter... Ah o ter var ya, sırtınızdan süzülürken hiç koymaz da, başınızdan yüzünüze, gözünüze sızan ter sizi mahveder.  Ziyarete gelen analar, babalar gelir siler terimizi. Bilseniz ne dua ederiz. Teşekkür edemeyiz ama göz göze gelirsek, minnet hissimizi gözümüze bakan anlar.

Atamın huzuruna gelenler, onların vatan sevgisi, hele hele İstiklal Marşı okunurken veya 10 Kasımlarda çalan siren gözümüzün yaşını getirir. Oradaki insanlar üşenmez, gelir, tertemiz mendilleriyle göz yaşımızı silerler. O an anam, babam geldi sanırım. İstemesem de baktığımı görürüm o an minnetle.  İşte bu gururu her Türk evlâdı yaşayamıyor. Çok şanslıyım ben.

Adım ASKER , MUHAFIZIM ben, görevim SAYGI NÖBETİ. "  ??

Sn. Levent Dinçer göndermiştir.