Isınmak için Balina Kemiği Yaktılar

Arkeologlar, 17. ve 18. yüzyılda İzlanda'da çiftlikte yaşayan insanların soğuk sırasında balina kemiği parçalarını yakıt olarak kullandıklarına dair kanıt buldular.

Balina kemikleri kara memelilerinden çok daha gözeneklidir, açık alanlar yağlı balların toplanmasını sağlar ve bu da balinaların yüzdürme kabiliyetini korumalarına yardımcı olabilir. Bu yağ aynı zamanda kemikleri de yakmayı kolaylaştırıyor. Kemiklerin biyoyakıt olarak kullanılmasını inceleyen Bahamalar'daki Cape Eleuthera Enstitüsü'nden deniz biyoloğu Nick Higgs, “Bir tür dev mum'' gibi olduklarını söyledi.

Kuzey Kutbu enlemlerindeki kıyı halkları, ısı ve yemek pişirmek için geleneksel olarak yağ yüklü balina kemiklerini yaktı. Arkeologlar ayrıca İngiltere'deki Mesolitik yerleşim yerlerinde yanmış balina kemiği de buldular ve 1500'lerin ortasındaki bir metin Norveç'teki uygulamayı anlatıyor.

Arkeologlar George Hambrecht ve Maryland Üniversitesi'nden Kevin Gibbons, College Park Gröf Çiftliği'ndeki şaşırtıcı bulgular üzerinde çalışıyor.Yanmış parçalar, bir balinanın vücudundaki yağ bakımından zengin kemikler arasında bulunan balina omurgasıydı. Kemikler, biri daha fazla yanıcı yağ açığa çıkarmak için daha küçük parçalara bölündüğü, doğrama bıçağından izler taşıyor.

Ahşap 17. ve 18. yüzyıl İzlanda'sında sınırlı bir kaynaktı. Birkaç küçük orman en zengin mülkleriydi ve İzlanda yasaları toprak sahiplerine dalgaların karaya attığı odun için belirli bir hak payı verdi. Odun yakma, çim ve turba erişmek için servet ve sosyal statüden yoksundu çiftçiler. İzlanda’nın iklimi tahmin edilemezdi,özellikle de 1650’de başlayan Küçük Buz Çağı’nın özellikle soğuk bir döneminde.

İlk başta, Hambrecht ve Gibbons, Gröf'teki insanların yanan balina kemiğine başvurduğunu çünkü başka yakıtları olmadığını varsaydı. Ancak kemiklerle karışmış odun yanıyordu. Araştırmacılar, bölgedeki eserler ve bir kilisenin varlığı, Gröf'teki çiftlik sakinlerinin dalgaların karaya attığı odunlara erişebilmesi için yeterince iyi olmadığını gösteriyor. Son çare olarak, Gröf'teki insanlar muhtemelen balina kemiğini kullanabiliyorlardı.

Bu, İzlandalıların iklim dalgalanmaları, volkanik patlamalar ve diğer zorluklar karşısında oldukça esnek ve uyarlanabilir olduğunu gösteren diğer arkeolojik kanıtlarla eşleşiyor. Aynı soğuk hava yolunun, kuzeydeki mera alanlarını serinleten ve arp mühürlerini kıyıya yaklaştıran kalın yaz deniz buzunu getirdiği kuzeydeki arkeologlar, iç tarlalardaki insanların diyetlerine mühür eklediklerine dair işaretler buldular.

Hambrecht, Görünüşe göre Gröf Çiftliği'ndeki insanlar esnek olabiliyor ve bunun önümüzdeki 100 yıl boyunca iklim değişikliği karşısında insanlığın uyum sağlama becerisine dair bir dersi doğurduğunu söylüyor.